فوتبال باشگاهی این فصل در سراسر دنیا به هفته‌های آخر خود رسیده است. در برخی لیگ‌ها تکلیف قهرمان مشخص شده، اما در برخی دیگر کار قهرمانی گره خورده و باید تا آخر صبر کرد.
فوتبال باشگاهی ایران هم از این قاعده مستثنا نیست. رقابت سرخابی‌ها برای کسب عنوان قهرمانی حساس شده، اما اینجا در ایران یک تفاوت عمده با بقیه کشور‌ها وجود دارد و آن اینکه بزرگ و کوچک فوتبال ایران در حال توهین به یکدیگر هستند، در‌حالی‌که چنین چیزی در سطح اول فوتبال دنیا اصلاً دیده نمی‌شود. این روز‌ها همه به هم می‌تازند، با هر جایگاهی و فدراسیون فوتبال و کمیته اخلاقی و انضباطی آن فقط در حال صدور فرمان و قانون هستند تا مثلاً جلوی این همه بی‌اخلاقی را بگیرند!
نمونه‌اش این قانون کمیته انضباطی است: «برطبق دستورالعمل مصوب هیئت رئیسه محترم فدراسیون فوتبال هرگونه صدور اعلامیه، بیانیه، اطلاعیه، مصاحبه‌های غیرفنی و مصاحبه‌های خارج از مسئولیت مقامات، ارکان رسمی باشگاه‌ها و اشخاص مرتبط با آن‌ها در تمامی لیگ‌های کشور حین و پس از مسابقه در داخل یا خارج از ورزشگاه‌ها که از مصادیق نقض ماده ۷۱ انضباطی محسوب شوند (نشر اکاذیب، توهین و افترا) از تاریخ دوم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۳ رسیدگی و منطبق با تنبیهات مندرج در این دستورالعمل نسبت به موضوع تصمیم‌گیری می‌شود.»
از این مصوبه حدود ۲۳ روز می‌گذرد، اما کافیست به رفتار‌های فوتبالی‌ها در همین ۲۳ روز خوب نگاه کنید تا متوجه عمق فاجعه شوید. برای نمونه بد نیست به حرف‌های مربی استقلال در نشست خبری پیش از بازی با فولاد دقت کنید؛ حمیدرضا رجبی تقریباً هیچ حرفی در خصوص وضعیت استقلال برای رویارویی با فولاد و شرایط فنی مسابقه نمی‌زند که می‌تواند دو دلیل داشته باشد؛ یا اینکه او اصلاً بلد نیست راجع به این موضوعات فوتبالی اظهارنظر کند که البته با توجه به سوابق حضورش روی نیمکت تیم‌های مختلف چنین چیزی بعید است یا اینکه بنا به دستور سرمربی و صلاح‌دید مسئولان بالادستش مجبور بوده فقط و فقط به تیم رقیب اتهام بزند که این دومی محتمل‌تر است.
البته توجه داشته باشید که این اپیدمی شایع در فوتبال ایران است و تنها به مربی استقلال ختم نمی‌شود، چون حتی اگر رجبی هم نبود دیگری این وظیفه را برعهده می‌گرفت و بدون اینکه کاری به مسائل فنی داشته باشد تنها تیم‌های رقیب را می‌کوبید و نتایج آن‌ها را زیر سؤال می‌برد. همین رفتار‌ها در طرف پرسپولیسی هم دیده می‌شود و می‌توان آن را با حرارت کمتر و گاهی حتی بیشتر در بین مربیان و بازیکنان تیم‌های میانه جدول و آن‌ها که اصلاً در شرایط حساس نیستند هم مشاهد کرد.
نکته جالب ماجرا آنجاست که این افراد حتی از جریمه شدن هم ابایی ندارند و وقیحانه مقابل دوربین‌های اعلام می‌کنند که نمی‌ترسند و حتی اگر بیشتر هم جریمه شوند باز به این بی‌اخلاقی‌ها ادامه می‌دهند. خبرگزاری مهر در این خصوص نوشت: «براساس تأکیدی که صورت گرفته است، مربیان و سرمربیان در نشست‌های خبری هر بازی موظفند در مورد آن دیدار صحبت و از پاسخگویی به سؤالات غیرمرتبط خبرنگاران هم شانه خالی کنند، اما به نظر می‌رسد هر زمان پای منافع و برنامه‌ریزی‌شان در میان باشد، می‌توانند همه قوانین را زیر پا بگذارند و در مورد همه چیز صحبت کنند، جز بازی!»
واقعیت این است که عده‌ای به اسم فوتبالی بودن میدان ورزش را با جای دیگری اشتباه گرفته‌اند. عده‌ای که می‌خواهند دیده شوند و مثلاً به همه بگویند بزرگ هستند، اما حتی راه بزرگی کردن را هم بلد نیستند و بدتر اینکه عده‌ای هم به اسم پیشکسوت هیزم‌بیار آتش آن‌ها هستند. این عده هم توسط رسانه‌های خاصی ناگهان پیشکسوت شده‌اند، والا اگر به سوابق‌شان نگاه کنید چیزی جز بی‌اخلاقی، فساد و اعتیاد پیدا نخواهید کرد.
در چنین فضایی کمیته انضباطی و کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال باید قاطعانه‌تر برخورد کنند. حالا که این مراجع عزمی جدی برای مبارزه با فساد و تبانی دارند، بهتر است از این مسئله هم غافل نشوند تا شاید بتوانند فضای فوتبال را از این همه بی‌اخلاقی و آدم‌های بی‌اخلاق و کوچک پاک کنند.
